• សូមគោរព ឯកឧត្តមវេជ្ជបណ្ឌិត ម៉ម ប៊ុនហេង រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងសុខាភិបាល
• សូមគោរព ឯកឧត្តមវេជ្ជបណ្ឌិត ម៉ៅ តាន់អៀង នាយកមជ្ឈមណ្ឌល​ជាតិ​កំចាត់រោគ​របេង​ និង​ហង់​សិន និងជាទីប្រឹក្សាក្រសួង​សុខាភិបាល
• សូមគោរពលោកវេជ្ជបណ្ឌិត លូ យ៉ុងយូ អ្នកតំណាងរបស់អង្គការសុខភាព​ពិភពលោក
• សូមគោរពភ្ញៀវកិត្តិយស លោក លោកស្រីជាទីមេត្រី!

តាងនាមឱ្យទីភ្នាក់ងារសហរដ្ឋអាមេរិកសម្រាប់ការអភិវឌ្ឍអន្តរជាតិ USAID ខ្ញុំពិតជាមាន​សេចក្តី​រីក​រាយ​ណាស់ដែលបានមកចូលរួមជាមួយអ្នកទាំងអស់គ្នានៅថ្ងៃនេះ។

មានវឌ្ឍនភាពសំខាន់ៗក្នុងការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងជំងឺរបេងនៅក្នុងរយៈពេលពីរទសវត្សរ៍ចុង​ក្រោយ​​​​នេះ​ទាំងនៅលើពិភពលោក និងនៅកម្ពុជា ហើយខ្ញុំចង់អបអរសាទរចំពោះក្រសួង ក៏ដូចជាកម្មវិធី​កម្ចាត់​ជំងឺ​របេង​ថ្នាក់​ជាតិនៅលើភាពជោគជ័យនោះ។

ប៉ុន្តែជាសកល ជំងឺរបេងនៅតែជាបញ្ហាចម្បងមួយដែលជាជំងឺឆ្លងកាចសាហាវនៅទូទាំងពិភព​លោក។ ជារៀងរាល់ឆ្នាំមានមនុស្សជាង ១០លាននាក់បានឆ្លងមេរោគ ហើយជិត ២លាននាក់បាត់បង់​ជីវិត​ដោយសារជំងឺរបេង។ សម្រាប់មនុស្សជាង ៤លាននាក់ដែលធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ជំងឺរបស់ពួកគេ​មិនត្រូវ​បាន​ធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យ ឬដោយគ្មានការព្យាបាលត្រឹមត្រូវ និងការថែទាំ។ ការឈឺចាប់នេះអាចត្រូវបានតប់ស្កាត់ ហើយគឺជាការបាត់បង់ផលិតភាពដោយមិនចាំបាច់សម្រាប់ប្រទេសកម្ពុជា។ ការបណ្តោយឲ្យ ៤០ភាគរយ​នៃករណីជំងឺរបេងមិនអាចកំណត់បាន អាចនាំឆ្ពោះទៅទម្រង់នៃស៊ាំនឹងថ្នាំព្យាបាលជំងឺរបេង។​ ជំងឺទាំង​នោះ​មានតំលៃថ្លៃក្នុងការព្យាបាល ហើយអ្នកជម្ងឺប្រឈមនឹងការកើនឡើងនៃផលប៉ះពាល់។ សម្រាប់អ្នក​ជំងឺដែលចំណាយប្រាក់ពីហោប៉ៅសម្រាប់ការព្យាបាលរបស់ពួកគេ តម្លៃឱសថខ្ពស់អាចនាំទៅរកការ​ចំណាយ​ដ៏​មហន្តរាយ។

ទោះបីជាមានសមិទ្ធិផលដ៏អស្ចារ្យក៏ដោយ ក៏ប្រទេសកម្ពុជានៅតែស្ថិតនៅក្នុងចំណោមប្រទេស​ទំាង៣០ ដែលមានជំងឺរបេង ដូចដែលបានកំណត់ដោយអង្គការសុខភាពពិភពលោក។ ប្រហែល ២០.០០០ ករណីនៃជំងឺរបេងត្រូវបានគេរកឃើញមិនត្រឹមត្រូវក្នុងរយៈពេល៣ឆ្នាំកន្លងទៅ។ ប្រទេសកម្ពុជាបានកាត់​បន្ថយ​​​គម្លាតនៃការបាត់បង់ករណីជំងឺរបេងចាប់តាំងពីឆ្នាំ ២០០០ ប៉ុន្តែជាងមួយភាគបីនៃករណីសរុប​ដែល​ប៉ាន់ស្មាននៅតែបាត់ និងមិនត្រូវបានរកឃើញ។ ប្រសិនបើយើងនឹងបញ្ឈប់ជំងឺរបេងនៅក្នុងប្រទេស​កម្ពុជា​​នៅត្រឹមឆ្នាំ ២០៣៥ ជំងឺនេះនៅតែត្រូវការធនធាននិងការយកចិត្តទុកដាក់ច្រើនបន្តទៀត។

ដើម្បីឈានដល់គោលដៅនោះ ហើយយើងមានពេលតិចជាង ២០ឆ្នាំ ដើម្បីធ្វើការងារនេះ យើង​ត្រូវទ្រទ្រង់សន្ទុះនៃរយៈពេលពីរទសវត្សរ៍កន្លងមក ហើយយើងត្រូវធានាថាការកែលម្អគុណភាពដែល​សម្រេច​បានត្រូវបានរក្សាទុកជាយូរមកសម្រាប់ទៅថ្ងៃ​អនាគត។យើងទាំងអស់គ្នានៅក្នុងបន្ទប់នេះគួរតែ​ពិចារណាដោយ​​យកចិត្តទុកដាក់ថាតើអន្តរាគមន៍របេងបច្ចុប្បន្នមានប្រសិទ្ធភាព និងសមស្របនឹងតម្រូវ​ការ​របស់កម្ពុជាសព្វថ្ងៃ​នេះ​ដែរឬទេ។

នៅទីភ្នាក់ងារ USAID យើងកំពុងបន្តស្វែងរកការវិនិយោគដ៏ល្អជាមួយធនធានរបស់យើង និង​ដើម្បីវិនិយោគលើសមិទ្ធផលដ៏រឹងមាំដែលយើងអាចប្រគល់ទៅឱ្យប្រទេសជាដៃគូនៅពេលដែលវាមកដល់ដើម្បីផ្លាស់ប្តូរតួនាទីរបស់យើង។ ដូច្នេះក្តីបារម្ភរបស់ខ្ញុំ គឺនិរន្តរភាព។ លោក Mark Green ប្រមុខនៃទីភ្នាក់​ងារ USAID បានរំឭកយើងថាគោលបំណងនៃជំនួយអភិវឌ្ឍន៍ គឺដើម្បីបញ្ចប់តម្រូវការរបស់ខ្លួន។

យើង​​​​ជា​​ដៃគូ​របស់​​ប្រទេសកម្ពុជាក្នុងការធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅរកការពឹងផ្អែកលើខ្លួនឯង។ នោះហើយជា​មូល​ហេតុដែលយើងសួរខ្លួនឯងជានិច្ចថាតើអន្តរាគមន៍និងសកម្មភាពបច្ចុប្បន្នមានប្រសិទ្ធភាពឬទេ? តើសកម្ម​ភាព​នោះនឹងទទួលបានប្រាក់ទទួលបានលទ្ធផលយ៉ាងដូចម្តេចនាពេលអនាគត? តើសកម្មភាព​ដែលកំពុង​ធ្វើបច្ចុប្បន្នភាពអាចត្រូវបានបញ្ចូលទៅក្នុងប្រព័ន្ធថែរក្សាសុខភាពទូទៅបានឬទេ? តើយើងអាចធានា​យ៉ាង​​ដូចម្តេចថាសកម្មភាពទាំងនោះនឹងបន្តផ្តល់ធនធាននិងរក្សាគុណភាពនិងប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់?

ជាមួយនឹង ៦០ ភាគរយនៃថវិកាទាំងអស់ដែលបានចំណាយទៅលើសុខភាពមានប្រភពមកពី​ហោប៉ៅ​របស់ប្រជាជនកម្ពុជា ... យើងត្រូវសួរខ្លួនឯងថាតើសេវាជំងឺរបេងនឹងត្រូវបានផ្តល់មូលនិធិយ៉ាង​ដូច​ម្តេច។ តើមានសក្តានុពលសម្រាប់ប្រព័ន្ធគាំពារសុខភាពនិងប្រព័ន្ធធានារ៉ាប់រងដើម្បីគ្របដណ្តប់លើ​ការ​ព្យាបាលនិងសេវាជំងឺរបេងដែរឬទេ? តើយើងអាចធានាថាអ្នកជំងឺត្រូវបានគេធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យជំងឺរបេង ត្រូ​វ​បានគេព្យាបាល ហើយមនុស្សមិនទទួលរងការខាតបង់ហិរញ្ញវត្ថុដោយរបៀបណា?

ការឆ្លើយសំណួរទាំងនេះតម្រូវឱ្យមានគំនិតជាច្រើន ការធ្វើផែនការ ការប្តេជ្ញាចិត្ត ការសហការ និងសំខាន់បំផុតនោះ គឺភាពជាអ្នកដឹកនាំ។ សម្លឹងមើលក្រុមមេដឹកនាំ និងអ្នកជំនាញនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ខ្ញុំសង្ឃឹមថាយើងអាចប្រើឱកាសនេះដើម្បីធ្វើឱ្យមានការប្រែប្រួល។ យើងរៀនពីគ្នាដើម្បីកំណត់បញ្ហាប្រឈម រកដំណោះស្រាយ និងជួយឆ្លើយសំណួរទាំងនេះ។

ខ្ញុំសូមឆ្លៀតឱកាសអបអរសាទររាជរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាចំពោះការរីកចម្រើនដែលបានធ្វើកន្លងមក។ ក្រសួងសេដ្ឋកិច្ច និងហិរញ្ញវត្ថុ និងជាពិសេសក្រសួងសុខាភិបាលបានធ្វើការប្តេជ្ញាចិត្តពិតប្រាកដ ហើយបាន​ចាត់វិធានការដើម្បីប្រមូលធនធានសាធារណៈរបស់ប្រទេសកម្ពុជា ដើម្បីគ្របដណ្តប់លើថ្លៃឈ្នួលបុគ្គលិក​ផ្នែកជំងឺរបេងទាំងអស់និងការទិញថ្នាំរបេងដំបូង។ ការប្តេជ្ញាចិត្តនេះរួមបញ្ចូលទាំង​ការសន្យាក្នុងការ​បង្កើនការវិនិយោគទាន់ពេលវេលាដែលរាជរដ្ឋាភិបាលនឹងបង់ថ្លៃពេញលេញនៃការទិញថ្នាំដំបូងសម្រាប់​ជំងឺរបេងត្រឹមឆ្នាំ ២០២០។ ជាចុងក្រោយខ្ញុំសូមកត់សម្គាល់ថាក្រសួងសេដ្ឋកិច្ច និងហិរញ្ញវត្ថុថ្មីៗនេះបាន​ទទួល​តួនាទីជាអ្នកទទួលជំនួយផ្ទាល់នៅក្រោមច្បាប់ថ្មី ជំនួយឥតសំណងរបស់មូលនិធិសកលសម្រាប់ឆ្នាំ ២០១៨ ដល់ឆ្នាំ ២០២០ ដែលជាមូលដ្ឋានគ្រឹះដ៏រឹងមាំសម្រាប់ការផ្តល់​ហិរញ្ញប្បទានសម្រាប់​កម្មវិធីសុខ​ភាព​នាពេលអនាគត។ ជាដំណើរជឿនលឿនពិតប្រាកដក្នុងដំណើរឆ្ពោះទៅកាន់ការពឹងផ្អែកលើខ្លួនឯង។

ទីភ្នាក់ងារ USAID មានមោទនភាពជាផ្នែកមួយនៃកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងនៅកម្ពុជា ហើយយើង​ត្រៀម​ខ្លួនធ្វើការជាមួយរាជរដ្ឋាភិបាលដើម្បីបញ្ឈប់ជំងឺរបេងនៅឆ្នាំ ២០៣៥ ។

សូមថ្លែងអំណេរគុណជាថ្មីម្តងទៀតចំពោះការអញ្ជើញខ្ញុំឱ្យចូលរួមនៅថ្ងៃនេះ។ខ្ញុំទន្ទឹងរង់ចាំស្តាប់​អំពីសមិទ្ធិផល​នៃសន្និសីទនេះនិងអ្វីដែលជាផែនការគ្រោងទុកដើម្បីប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងជំងឺ​របេង​ប្រកបដោយចីរភាព។

សូមអរគុណ!